Elián González, 25 años después: el porqué del silencio

José Manzaneda, coordinador de Cubainformación

EEUU ha impuesto nuevas sanciones económicas contra Cuba. Gobiernos y ONG de todo el mundo denuncian que, tras la grave situación sanitaria, alimentaria y eléctrica en la Isla, están las casi 250 sanciones de Washington aplicadas en los últimos siete años (1).

Pero los grandes medios no solo censuran estas voces. Algunos niegan incluso la existencia de un bloqueo económico que, cada año, exige su eliminación la propia Asamblea General de Naciones Unidas (2). Y no pocos blanquean la política genocida de la Casa Blanca. ¿Quieren un ejemplo verdaderamente infame? Titular de “La Voz de Galicia”: “Trump endurece el embargo a Cuba, mientras el bloqueo interno asfixia a los ciudadanos” (3).

Casi al mismo tiempo, EEUU y la Unión Europea han levantado sus sanciones contra Siria (4), cuyo presidente, hasta hace seis meses, tenía una orden de captura, con una recompensa de 10 millones de dólares (5). Pero el antiguo “terrorista de Al Qaeda” se ha reconvertido… en títere de Occidente.

Trump invocó la “defensa de los derechos humanos” para aprobar las nuevas sanciones contra Cuba (6). Al día siguiente, mostraba cuál es su modelo de derechos humanos, al inaugurar, en Florida, una cárcel para migrantes, rodeada de miles de caimanes y serpientes (7).

El Servicio de Inmigración ha detenido ya a cien mil personas desde que asumió el poder Donald Trump (8), que pretende aumentar su objetivo a tres mil detenciones por día (9). Las condiciones de insalubridad, hacinamiento y falta de atención médica en los centros de detención son terribles (10). Al menos trece migrantes han fallecido bajo custodia en lo que va de año (11). El último, por cierto, un cubano que llevaba 60 años en EEUU (12). Murió en Miami, la ciudad en la que -paradojas de la vida- se diseñan todas las campañas sobre “derechos humanos…” en Cuba.

El bloqueo económico de EEUU contra la Isla, un arma letal pero silenciosa, a veces es bien visible. Hace unos días, una empresa era multada con 600 mil euros, por haber realizado envíos de alimentos y maquinaria a Cuba desde Colombia (13). Sin embargo, no leemos ni una ínfima nota en las cabeceras colombianas: Caracol, RCN, El Tiempo, El Espectador… Nada.

Más lecciones a Cuba, ahora en el terreno de la libertad artística. El grupo británico de rap Bob Vylan ha debido cancelar una gira de 26 conciertos por EEUU tras prohibírsele la entrada en dicho país (14). ¿La razón? Los cánticos en favor de Palestina en un concierto en Londres. ¿Alguna condena a este acto de censura en los grandes medios británicos y europeos? Ni la más mínima (15).

Libertades en la Unión Europea. El periodista vasco Pablo González, que estuvo preso en Polonia durante dos años y medio, denuncia que no puede regresar a su tierra porque sería entregado, de nuevo, al régimen de Varsovia (16). González, con nacionalidad española y rusa, fue puesto en libertad tras un intercambio de presos entre Rusia y EEUU (17). Pero hoy, la prensa española lo califica (sin la menor prueba) como “espía” ruso (18) (19), un término que, por contra, no aplica al periodista estadounidense Evan Gershkovich, liberado en el mismo intercambio y que fue recibido, entre abrazos, en la Casa Blanca (20).

En Polonia, Lituania, Letonia, Hungría, Estonia y Eslovaquia, países todos de la democrática Unión Europea, está restringida (o prohibida) la simbología comunista (21). Y la República Checa ha aprobado penas de hasta cinco años de prisión para quienes promuevan públicamente dicha ideología (22).

Y, por supuesto, Ucrania: desde 2015, están ilegalizados (entre muchos otros) todos los partidos comunistas (23). Pero la prensa corporativa blanquea esta y otras travesuras de Kiev. Como que su presidente siga gobernando, sin convocar elecciones. “Ucrania y la imposibilidad de celebrar elecciones en tiempos de guerra” (24) o “Los ucranianos hacen piña en torno a Zelenski un año después del final de su mandato” (25): son titulares para blanquear una dictadura en sintonía con los “valores democráticos europeos”.

En junio, frente a las protestas sociales, el gobierno de Panamá impuso el estado de urgencia y suspendió los derechos constitucionales (26). La represión policial causó la muerte de dos personas y la detención de cerca de doscientas (27) (28). Sin embargo, apenas hemos leído noticias en la prensa internacional. ¿Se imaginan cómo cambiaría el cuento de haber ocurrido… en Cuba?

Se han cumplido 25 años del regreso a Cuba del llamado “niño balsero”, Elián González. Su caso fue portada internacional durante semanas (29). El padre del pequeño ganó entonces una dura batalla mediática y política contra el “anticastrismo” de Miami (30). Pero hoy, 25 años después, ¿no es extraño que el caso apenas sea recordado por los medios? ¿Por qué tan poco interés en entrevistar a su protagonista? ¿Será porque el joven de 32 años Elián González milita hoy en el Partido Comunista y es diputado en el Parlamento de Cuba (31)?

Ελιάν Γκονζάλες 25 χρόνια μετά: η αιτία της σιωπής

José Manzaneda, συντονιστής του Cubainformación, Ελληνικό κείμενο και υπότιτλοι: La Red Solid@ria Griega

Οι ΗΠΑ επέβαλαν νέες οικονομικές κυρώσεις κατά της Κούβας. Κυβερνήσεις και ΜΚΟ από όλο τον κόσμο καταγγέλλουν ότι πίσω από τη σοβαρή κατάσταση της υγείας, της διατροφής και της ηλεκτρικής ενέργειας στο νησί βρίσκονται οι σχεδόν 250 κυρώσεις που επέβαλε η Ουάσιγκτον τα τελευταία επτά χρόνια (1).

Αλλά δεν είναι μόνο αυτές οι φωνές που λογοκρίνονται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Ορισμένοι αρνούνται ακόμη και την ύπαρξη οικονομικού αποκλεισμού, την άρση του οποίου απαιτεί κάθε χρόνο η ίδια η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (2). Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που εξωραΐζουν τη γενοκτονική πολιτική του Λευκού Οίκου. Θέλετε ένα πραγματικά επαίσχυντο παράδειγμα; Τίτλος της εφημερίδας «La Voz de Galicia»: «Ο Τραμπ σφίγγει το εμπάργκο στην Κούβα, ενώ ο εσωτερικός αποκλεισμός πνίγει τους πολίτες της» (3).

Σχεδόν ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση ήραν τις κυρώσεις τους κατά της Συρίας (4), ο πρόεδρος της οποίας, μέχρι πριν από έξι μήνες, είχε ένταλμα σύλληψης με αμοιβή 10 εκατομμυρίων δολαρίων (5). Όμως ο πρώην «τρομοκράτης της Αλ Κάιντα» έχει μετατραπεί σε… μαριονέτα της Δύσης.

Ο Τραμπ επικαλέστηκε την «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» για να εγκρίνει τις νέες κυρώσεις κατά της Κούβας (6). Την επόμενη ημέρα, έδειξε ποιο είναι το δικό του μοντέλο ανθρωπίνων δικαιωμάτων εγκαινιάζοντας μια φυλακή για μετανάστες στη Φλόριντα, περιτριγυρισμένη από χιλιάδες αλιγάτορες και ερπετά (7).

Η Υπηρεσία Μετανάστευσης έχει ήδη συλλάβει 100.000 άτομα από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του ο Ντόναλντ Τραμπ (8) και σκοπεύει να αυξήσει τον στόχο του σε 3.000 συλλήψεις την ημέρα (9). Οι συνθήκες των ανθυγιεινών, υπερκορεσμένων κέντρων κράτησης είναι τρομακτικές (10). Τουλάχιστον δεκατρείς μετανάστες έχουν πεθάνει υπό κράτηση μέχρι στιγμής φέτος (11). Ο τελευταίος, παρεμπιπτόντως, ήταν ένας Κουβανός που βρισκόταν στις ΗΠΑ επί 60 χρόνια (12). Πέθανε στο Μαϊάμι, την πόλη όπου -το παράδοξο της ζωής- σχεδιάζονται όλες οι εκστρατείες για τα «ανθρώπινα δικαιώματα…» στην Κούβα.

Ο οικονομικός αποκλεισμός των ΗΠΑ κατά του νησιού, ένα θανατηφόρο αλλά σιωπηλό όπλο, είναι μερικές φορές πολύ ορατός. Πριν από λίγες ημέρες, σε μια εταιρεία επιβλήθηκε πρόστιμο 600.000 ευρώ επειδή έστειλε τρόφιμα και μηχανήματα στην Κούβα από την Κολομβία (13). Ωστόσο, δεν διαβάζουμε ούτε ένα ρεπορτάζ στις κολομβιανές εφημερίδες: Caracol, RCN, El Tiempo, El Espectador… Τίποτα.

Περισσότερα μαθήματα για την Κούβα, αυτή τη φορά στον τομέα της καλλιτεχνικής ελευθερίας. Το βρετανικό συγκρότημα ραπ Bob Vylan αναγκάστηκε να ακυρώσει μια περιοδεία 26 συναυλιών στις ΗΠΑ, αφού του απαγορεύτηκε η είσοδος στη χώρα (14). Ο λόγος; Τα φιλοπαλαιστινιακά συνθήματα σε μια συναυλία στο Λονδίνο. Καμία καταδίκη αυτής της πράξης λογοκρισίας από τα κυρίαρχα βρετανικά και ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης; Ούτε το παραμικρό (15).

Ελευθερίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Βάσκος δημοσιογράφος Pablo González, ο οποίος φυλακίστηκε στην Πολωνία για δυόμισι χρόνια, παραπονιέται ότι δεν μπορεί να επιστρέψει στην πατρίδα του επειδή θα τον παρέδιδαν και πάλι στο καθεστώς της Βαρσοβίας (16). Ο Γκονζάλες, ο οποίος έχει ισπανική και ρωσική υπηκοότητα, απελευθερώθηκε μετά από ανταλλαγή κρατουμένων μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ (17). Σήμερα όμως ο ισπανικός Τύπος τον χαρακτηρίζει (χωρίς την παραμικρή απόδειξη) ως Ρώσο «κατάσκοπο» (18) (19), όρος που, από την άλλη πλευρά, δεν ισχύει για τον Bορειοαμερικανό δημοσιογράφο Έβαν Γκέρσκοβιτς, ο οποίος απελευθερώθηκε στο πλαίσιο της ίδιας ανταλλαγής και τον οποίο υποδέχθηκαν με αγκαλιές στον Λευκό Οίκο (20).

Στην Πολωνία, τη Λιθουανία, τη Λετονία, την Ουγγαρία, την Εσθονία και τη Σλοβακία, όλες χώρες της δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα κομμουνιστικά σύμβολα περιορίζεται (ή απαγορεύονται) (21). (21) Και η Τσεχική Δημοκρατία έχει εγκρίνει ποινές φυλάκισης έως και πέντε ετών για όσους προωθούν δημόσια μια τέτοια ιδεολογία (22).

Και, φυσικά, η Ουκρανία: από το 2015, όλα τα κομμουνιστικά κόμματα (μεταξύ πολλών άλλων) έχουν τεθεί εκτός νόμου (23). Αλλά ο εταιρικός Τύπος ωραιοποιεί αυτό και άλλες ανοησίες του Κιέβου. Όπως το γεγονός ότι ο πρόεδρός του συνεχίζει να κυβερνά, χωρίς να προκηρύσσει εκλογές. «Η Ουκρανία και η αδυναμία διεξαγωγής εκλογών σε καιρό πολέμου» (24) ή «Οι Ουκρανοί συσπειρώνονται γύρω από τον Ζελένσκι ένα χρόνο μετά τη λήξη της θητείας του» (25): αυτοί είναι τίτλοι για να ωραιοποιήσουν μια δικτατορία σε αρμονία με τις «ευρωπαϊκές δημοκρατικές αξίες».

Τον Ιούνιο, μπροστά στις κοινωνικές διαμαρτυρίες, η κυβέρνηση του Παναμά επέβαλε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ανέστειλε τα συνταγματικά δικαιώματα (26). Η αστυνομική καταστολή είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δύο ανθρώπων και τη σύλληψη σχεδόν διακοσίων (27) (28). Ωστόσο, δεν διαβάσαμε σχεδόν καμία είδηση στον διεθνή Τύπο. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία αν είχε συμβεί… στην Κούβα;

Έχουν περάσει 25 χρόνια από την επιστροφή στην Κούβα του λεγόμενου «αγοριού της σχεδίας», του Ελιάν Γκονζάλες. Η περίπτωσή του απασχόλησε τα διεθνή πρωτοσέλιδα επί εβδομάδες (29). Ο πατέρας του αγοριού κέρδισε μια σκληρή μιντιακή και πολιτική μάχη ενάντια στους «αντι-Καστρίστες» του Μαϊάμι (30). Αλλά σήμερα, 25 χρόνια μετά, δεν είναι παράξενο που η υπόθεση αυτή μόλις και μετά βίας μνημονεύεται από τα μέσα ενημέρωσης; Γιατί τόσο λίγο ενδιαφέρον για μια συνέντευξη του πρωταγωνιστή της; Μήπως επειδή ο 32χρονος σήμερα Ελιάν Γκονζάλες είναι μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και του κουβανικού κοινοβουλίου (31);

Visita las redes sociales de Cubainformación:

Facebook: https://www.facebook.com/cubainformacion
X (Twitter): https://twitter.com/cubainformacion
@cubainformacion
Instagram: https://www.instagram.com/cubainformacion/
YouTube: https://www.youtube.com/user/CubainformacionTV/videos
TikTok: https://www.tiktok.com/@cubainformacion.tv
Canal de Ivoox: https://go.ivoox.com/sq/2458497
Canal de Telegram: https://t.me/cubainformacion
Canal de WhatsApp: https://whatsapp.com/channel/0029Va9YFa43bbV3qiotA40d
Hazte socia-o de Cubainformación: https://cubainformacion.tv/campaigns/yotambiensoyci/donativo

afriKando

Elián González, 25 años después: el porqué del silencio

Deja una respuesta

Prensa para pensar

Comparte esto:

Deja una respuesta

Prensa para pensar